از دیر باز پشت ملت ایران همواره خونین از زخم وطن فروشانی بوده است که برای رسیدن به قدرت و مطامعشان از هیچ کوششی حتی فروش خاک میهن نیز فروگذار نبوده اند و در این میان این وطن پرستان بودند که با خون جان مال و خلاصه با هرچه داشته اند سعی در حفظ کشور از هرگونه بلا داشته اند.
ولی اکنون روزگار دیگری رقم خورده است که بمراتب بدتر و دهشتناک تر ازحتی روزگار میرزا اقا خان نوری هاست چرا که در آن زمان وطن پرستان دشمن را میشناخته و برای مقابله با دشمن آمادگی پیدا میکردند و نتیجه گاهی پیروزی و گاه شکست بوده است. ولی در زمانه حال وطن پرستان از دو سو زخم میخورند.
یکم . زخم اولی که بر وطن پرست ایرانی وارد میشود از رفتار و کردارو گفتار اصولگرایان دینی و دگم اندیشانی است که در گوشه صندوقخانه های تنگ و تاریک بی هیچ شمع و چراغی بدنبال حقیقتی بی مایه هستند و چه بسا خود نیز بخوبی واقفند که راهشان و تدبیرشان چیزی جز پوچی نیست که اینان وطن پرستان را بمهر بی دینی و لیبرالیسم مینوازند و آنان را محکوم و محدود مینمایند و از حرکتشان جلو گیری میکنند.
دوم . زخم دوم و یا زخم اصلی و کاری را وطن پرستان ایرانی از دسته بظاهر روشنفکر جامعه دریافت مینمایند که البته این زخم بسیار دردناک تر از زخم گروه قبلی میباشد. این گروه روشنفکران جدید التاسیس به هرکسی که به کشور ومیهن علاقه وافر نشان میدهد انگ نژاد پرستی میزند و این فغان و هیهات از نژاد پرستی به مد و نشانه تجدد عده ای تبدیل شده که بواسطه آن خود را بالاتر و برتر از بقیه میدانند.
و در این میان وطن پرست ایرانی است که نمیداند مرهم به زخم گروه اول بنهد و یا سپری درخور در مقابل تیرهای سهمگین روشنفکرنمایان بیابد. و این بینوا وطن پرست ایرانی تبدیل به چوبی شده که هردوسرش ……است .این سر …. آن سر ….. .
بی شیله پیله 